Een paar weken terug vond ik mijn karatepaspoort in een doos met oude documenten. Dit zette mij aan het denken over mijn (nog niet erg uitgebreide) ervaring met de Japanse krijgskunsten.

In het verleden deed ik Shotokan-karate. Ik weet niet precies wat me erin aantrok, want ik heb een hekel aan ruzies en vechten, maar ik vond het gewoon leuk.  Ik ging eigenlijk karate doen omdat het voor de hand lag.

Ik had al een aantal sporten uitgeprobeerd, maar was na een paar lessen steeds weer opgehouden omdat  het niet fijn voelde. Op een dag was er een demonstratie in het dorp en ik ging kijken of er iets voor mij bij zat. Dankzij mijn broer werd ik voorafgaand aan de demonstraties voorgesteld aan de karateleraar. Ik kreeg Japanse wapens te zien en verhalen te horen over zijn reizen naar Japan. Dat interesseerde me allemaal heel erg.

Er was ook een aikido-demonstratie, waarvan ik erg onder de indruk was! De kleding, de wapens, de technieken, Ik vond het geweldig! Vanzelfsprekend ging ik ook naar de karatedemonstratie en al vond ik de aikido-demonstratie leuker, toch besloot ik om praktische redenen met karate te beginnen. Het was goedkoper, dichter bij huis en omdat mijn broer ook al lid was, leek  het de logische keuze.

In het begin beviel karate me goed, maar na ongeveer anderhalf jaar kreeg ik het te druk met school en dat ging voor. Toen ik mijn eerste karate-examen succesvol had afgelegd, had ik  het gevoel dat ik eigenlijk nog niks kon. Ik had het idee dat ik maar heel langzaam vooruitkwam en vond dat ik de technieken en kata’s sneller moest leren.

Wat wedstrijden betreft, wist ik dat de sensei daar nooit iemand aan mee zou laten doen die daar nog niet klaar voor was, maar toch had ik er gemengde gevoelens over. Ik had al een hekel aan de examens (aan de druk die het meebrengt als anderen kijken en oordelen), dus ik keek echt niet uit naar toekomstige wedstrijden, zelfs niet als ik de technieken en kata’s wel onder de knie zou hebben.

Ik ben onzeker bij vreemden en in grote groepen en alleen al de gedachte daaraan bezorgde me stress, waardoor ik ook weer fouten maakte. Deze stress en tegenstrijdige gevoelens en gedachten waren mogelijk de werkelijke reden waarom ik niet meer naar de training kwam. Misschien gebruikte ik het “te druk met school en babysitten” wel als excuus. Als ik echt door had willen gaan, had ik vast wel een middenweg kunnen vinden. Misschien had ik wel wat vaker nee gezegd voor het babysitten of had ik mijn schoolwerk anders kunnen inplannen.

Jaren verstreken waarin veel gebeurde. Al die tijd wilde ik eigenlijk weer beginnen met karate, of… met aikido. Aikido had eigenlijk nooit mijn gedachten verlaten. De demonstratie van al die jaren geleden had blijkbaar toch een permanente indruk achtergelaten. Ik zocht op internet naar karate- of aikidoscholen in mijn nieuwe buurt, maar aangezien ik onregelmatige werktijden had, was ik bang dat ik er geen tijd voor zou hebben. Grappig genoeg waren alle karatescholen in de buurt full contact karate en ik wist zeker dat ik dat niet wou. Er waren ook een paar aikidoscholen binnen een acceptabele afstand vanaf huis en ik bekeek de websites. Wat ik zag en las vond ik leuk. Hoe meer ik online ging zoeken, hoe meer mijn interesse  aangewakkerd werd. Ik had een van de sites als favoriet aangemerkt en zo nu en dan ging ik weer online zoeken, vergetend dat ik eerder al een bookmark had gemaakt. Elke keer eindigde ik in mijn afwegingen bij dezelfde site: Aikikai Aikido Enkhuizen.

Twee jaar later kwam er op het werk een kans om dagdiensten te draaien. Ik bedacht me geen moment! Ik ging terug online. Dit keer wist ik al dat ik aikido wou proberen en ik herinnerde me zelfs dat ik een site als favoriet had gezet. Ik had eigenlijk al een school uitgekozen. Op 6 Januari 2020 ging ik naar de dojo om te kijken en een keer mee te trainen. Het was een kleine groep vergeleken bij de ruim twintig mensen bij de karatetrainingen in België, en dat was perfect voor mij. Nieuwe mensen en grote groepen maken me nog steeds zenuwachtig.

Na die eerste les was ik verkocht, misschien zelfs al voor die eerste les, want ik had mijn besluit om aikido te volgen al lang gemaakt. Eerlijk gezegd kon ik alleen nog van gedachten veranderen over de school waar ik aikido zou volgen. Maar ik vond het leuk hier! Shotokan karate vond ik leuk, maar van aikido hou ik. Ik was en ben nog steeds onder de indruk van de kleding (de hakama) en de wapentraining en de andere leden zijn erg vriendelijk en behulpzaam. Ik heb geen moment meer gedacht om ergens anders te kijken. Het voelde gewoon goed hier.

Aan de ene kant ben ik blij dat ik eerst karate heb beoefend, want ik heb er veel van geleerd en ik hoef me nu niet steeds af te vragen of ik dat misschien leuker zou hebben gevonden,  maar aan de andere kant heb ik er ook spijt van dat ik destijds niet meteen gekozen heb voor aikido, na die demonstratie van zestien jaar geleden.

Recent deed ik mijn eerste aikido-examen en dat was een grote verrassing, want ik had pas na afloop door dat het een examen was. Het was perfect want er was geen stress, geen faalangst, geen ongerustheid. Ik vind het echt fijn dat het op deze manier gaat. Er wordt gekeken naar, en rekening gehouden met, de gemaakte vooruitgang over langere tijd in plaats van dat alles afhangt van één enkel stressvol moment.

Ik heb het gevoel dat aikido meer is dan gewoon een vechtsport. Het is niet gewoon leren vechten of jezelf leren verdedigen. Dit gevoel had ik met karate ook maar het is nu sterker, misschien omdat ik ondertussen iets ouder en hopelijk wijzer ben. Ik kan het niet uitleggen maar het voelt geweldig. Uiteraard is het niet zo dat ik dit elk moment voel, zelfs niet elk moment van de training, maar wanneer ik stop en erover ga denken voelt het … harmonieus.

Ik weet niet goed hoe ik het onder woorden moet brengen. Er komt een beeld in mijn gedachten van twee vissen, steeds duwen en trekken, in een cirkel zwemmend, onderdeel van iets groters, nooit stilstaan en toch altijd in rust. Ook in aikido hoort het zo te zijn, ook al lijkt het soms alsof we trekken en duwen, dat is niet wat het is. Het is in ieder geval niet wat het hoort te zijn. Het is een beweging van twee individuen, een harmonieuze samenwerking. Ik weet echt niet waarom dat het beeld is dat in mijn gedachten komt..

Ik ben slechts een beginner, ik ben pas bij de start. Ik ben net een half jaartje bezig met aikido. Er is een lange weg te gaan waarop ik nog heel veel moet leren, maar ik hou van iedere stap die ik zet. Ik ben pas in de vallei, om in metaforen te blijven spreken. Heel misschien ben ik net bij de heuvel maar ik ben nog lang niet bij de berg, laat staan OP de berg. Toch geniet ik van ieder moment en ben ik vastberaden om de reis te volbrengen.

Conny Bogaert